Afgelopen week werd Nederland opgeschrikt door de dood van maar liefst twee geliefde televisiepersonages, in Goede Tijden Slechte Tijden en in Game of Thrones. Ik was slechts van die laatste op de hoogte. Over de dood van GTST-personage Bianca kon ik alleen iets vinden in het Algemeen Dagblad.
Het trouwe GTST-publiek was geschokt. Ook na vijfentwintig jaar van abortussen, mishandelingen, prostitutie, miskramen, chantages, verkrachtingen, eetstoornissen, drugsverslavingen, zelfmoordpogingen en buitenechtelijk kindjes slaat men massaal de hand voor de mond als iemand dood neervalt.
Het kwam dan ook niet geheel als verrassing dat RTL deze week aankondigde er nog eens vier jaar aan vast te plakken. De soap trekt elke avond nog altijd zo’n anderhalf miljoen kijkers.
Als ik mag raden: u bent niet één van die anderhalf miljoen. Ik kijk zelf ook niet naar de soap. Als tiener was ik nog wel geïnteresseerd, om zo op het schoolplein te kunnen meepraten over de avonturen van Jeff, Laura, Janine en Ludo. Toen al was ik diep onder de indruk van de kennelijk oneindige reeks drama’s die de schrijvers bleven verzinnen, zonder dat het ooit volledig kolderiek en absurd werd. Het bleef boeien. Pas toen ik met andere mensen omging, stopte ik met kijken. In mijn hoogopgeleide omgeving kijkt niemand GTST. Dat is te platvloers, te volks, te simpel.
Nee, mijn bubbeltje kijkt naar andere series met schier oneindige reeksen van abortussen, mishandelingen, prostitutie, miskramen, chantages, verkrachtingen, eetstoornissen, drugsverslavingen, zelfmoordpogingen en buitenechtelijk kindjes. Game of Thrones bijvoorbeeld. Van het overlijden van dat andere personage, Jon Snow, was ik daarom wel op de hoogte. Afgelopen week zat mijn Twittertijdlijn en Facebook-kring aan de buis gekluisterd voor de seizoensfinale. Nadat schrijver George R.R. Martin voor de zoveelste keer een van zijn belangrijkste personages het loodje liet leggen, heerste er ongeloof en verdriet onder mijn vrienden. Ze huilden om een geliefd personage dat ze al vijf seizoenen volgden.
Mij is het nog nooit gelukt om een serie vijf seizoenen lang te volgen. Hoe verder zo’n verhaal vordert, hoe meer het me gaat tegenstaan. Begrijp me niet verkeerd, ook ik raakte verknocht aan Breaking Bad en al die andere kaskrakers, maar na een tijdje ga ik met steeds meer tegenzin kijken. De schrijvers van Breaking Bad hadden me toch echt beloofd dat die longtumor van de scheikundedocent ongeneselijk en kwaadaardig was, maar toen die arme Walter White na twee seizoenen nog steeds crystal meth stond te koken, ging het me vervelen. Toen naar House of Cards. Ook dat begon spectaculair, maar uiteindelijk bleken ook de keiharde fraude, intriges, chantages en huwelijksperikelen van een powercouple een houdbaarheidsdatum te hebben. Orange is the New Black was hetzelfde verhaal. Dat emmerde maar door. Downton Abbey heb ik nog het langst gekeken, ik ben dol op foeilelijke Britse landhuizen en uitbundige kostuums. Maar uiteindelijk eindigde de Earl of Grantham, zijn dochter Mary en butler John Bates net als Frank Underwood en Skyler en Piper en al die andere personages op precies dezelfde manier, als volledig uitgeperste leeggetrokken hulzen van zichzelf.
Dat is het probleem met al die series, er komt geen einde aan. De Underwoods gaan een vierde seizoen vol spannende avonturen tegemoet. Volgend jaar horen we ongetwijfeld opnieuw de oeh’s en aah’s als er weer één of ander personage het loodje legt in Game of Thrones. Ook de vrouwengevangenis, Girls, Downton Abbey gaan nóg een seizoen door. Het heeft iets uitermate triests. Ik had Lady Mary wel een gracieus einde gegund. Een grande finale, iets groots en meeslepends, waarna we allemaal iets anders kunnen gaan kijken. Maar nee, ze blijft naar je aandacht lonken met precies dezelfde verslavende ingrediënten, voorspelbare cliffhangertjes en alle kunstjes uit de trukendoos waarmee elke andere soapieschrijver zijn cast blijft uitmelken. Er hoeft alleen nog een highbrow sausje van Britse adel overheen, of van een politieke familie, of misschien maar weer eens een of andere maffiafamilie, en de kijker kan zonder schuldgevoel de volgende aflevering downloaden, in zijn eigen bubbeltje blijven rondhangen, en de illusie houden dat het allemaal reuze bijzonder en intelligent vermaak is. Absoluut geen soap of zo iets.
Ik denk dat ik me deze zomer maar weer eens in films ga verdiepen. Die zijn op een gegeven moment afgelopen. Kun je daarna gewoon verder met je leven.